We speelden voor een grote multinational in hotel Krasnapolsky in Amsterdam; zo’n 18 jaar geleden. En al zong ik in die tijd wel vaker op chique zakenfeestjes, toch kan ik me deze ene avond nog goed voor de geest halen:
Zenuwachtig liep het personeel rond om de zaal op orde te krijgen; dit onder leiding van een omhooggevallen manager. “Sorry”, verontschuldigde ik me, “maar ik denk dat de muziek beter uitkomt als de vleugel in het midden staat”. “Geen sprake van”, was zijn antwoord. Somber droop ik af, maar net toen ik mijn installatie had opgebouwd verscheen er een man in de deuropening...
“Ziet er goed uit maar die piano moet in het midden”, was zijn commentaar. “Dat zal de directeur zijn”, dacht ik direct. “Komt in orde meneer”, haastte de manager zich richting het instrument. “Maar we hebben net alles opgesteld!”, zuchtte een werknemer trekkend aan de vleugel.
Toen ik me had omgekleed stelde ik me voor aan de directeur. Hij bekeek me van top tot teen en zei: “Je weet toch dat het een internationaal gezelschap is en dat alles in het Engels moet?". “En ik zou graag afsluiten met een gezamenlijk lied over ons nieuwe project”. In mijn hoofd vond een kleine ontploffing plaats maar uiterlijk hield ik me rustig. “Interessant”, zei ik, “om wat voor project gaat het?”. Het project heette TAI en we kwamen op het idee om de tekst van “I did it my way” om te toveren in “We’ll do it TAI-way”. Samen kropen we achter de computer en pasten de tekst aan. “Je hebt er gevoel voor”, prees ik de zakenman. Hij glimlachte wat verlegen. Het werd een doorslaand succes waarbij de uit alle windstreken afkomstige mannen in pak broederlijk en met overgave meezongen. “Dat was leuk”, knikte de directeur vriendelijk, “heb je ook een kaartje?”. “We hebben wel vaker feestjes”.
Nauwelijks terug in de auto kreeg ik het eerste sms’je. Toen ik thuis aankwam was de tweede binnen en een derde volgde niet veel later. De teller stond de volgende dag op 7. Ik was jong, vrijgezel en gevleid. Toch reageerde ik na nummer 8 met: “Ik word een beetje onrustig van alle sms'jes”. Ze namen af in aantal maar ik werd uitgenodigd voor een diner in de Beukenhof. “Waarom niet?", dacht ik bij mezelf en ik stemde toe.
Een week later werd ik opgehaald in een sportwagen. De studenten uit het complex keken verbaasd uit het raam. “Wat voor auto had hij?”, zou mijn huisgenote na afloop vragen waarop ik jubelend zou antwoorden: “Een hele mooie, een rode!”. “Een Porsche”, verklaarde de buurjongen de volgende dag.
Het was een avond waarin ik getrakteerd werd op heerlijke wijnen en ‘vele gangen menu’. Ik denk dat ik mijn rol als Assepoester aardig vervuld heb want er volgenden meerdere etentjes in prijzige restaurants. Ik leerde dat niet alles in dure etablissementen perse lekkerder is. “Wat zit er een gek smaakje aan de saus”, dacht ik bij mezelf in Auberge de Kieviet. “Dat is truffel mayonaise”, verklaarde de bediende gereserveerd.
Ik werd ook uitgenodigd op zakenreizen naar Indonesië en Japan. “Kom toch mee”, zei de directeur vaker, “we nemen aparte kamers”. Ik zag het niet voor me. Onze klik was slechts op bepaalde elementen van onze persoonlijkheid gestoeld en de hele tijd ‘het creatieve zangeresje uithangen’ hou je geen dagenlang vol. Wèl belde hij me van over de hele wereld. Dan was het avond bij mij en klonk hij laag omdat hij net wakker was ergens in Shanghai. “Ik vind het mooi dat je zo passievol en puur bent”, zei hij vaker.
Ik denk dat het goed is dat hij niet wist hoe puur en kwetsbaar ik in die tijd daadwerkelijk was. Toch is dit geen ‘#MeToo-verhaal’ want de directeur is altijd hartelijk en hoffelijk geweest. Tot lichamelijk contact is het ook nooit gekomen. Ik was hoogstens slachtoffer van mijn eigen naïviteit want als ik langs de villa-wijk reed waar hij woonde dacht ik: “Mijn toekomst zou daar kunnen liggen”. Maar van een medewerkster van zijn bedrijf begreep ik jaren later dat meneer ‘keurig getrouwd’ was...
Bijna twee decennia na deze geschiedenis kom ik het café binnen waar ik vaker een wijntje drink na mijn werk. Net als ik wil gaan zitten nodigen drie mannen me uit om me bij hen te voegen. Ik twijfel maar denk: “Ach, waarom niet”. Het blijken ietwat aangeschoten zakenmensen te zijn die op kosten van de zaak vieren dat ze een mega-omzet hebben gedraaid.
“Wat heb je mooie lippen”, zegt de ene 50-er. “Hij doet het altijd goed bij vrouwen”, verklaart de andere 50-er over zijn collega. “Ik denk dat daar wel uitzonderingen op zijn”, concludeer ik in stilte. “Hij zegt precies wat ze willen horen”, gaat de man verder. “Complimenten werken niet bij iedereen”, zeg ik vriendelijk. “En hij is ongrijpbaar” sluit hij af. Er valt een stilte: “Dat kan inderdaad uitdagend zijn voor een vrouw maar ik voel niet de neiging om het te willen grijpen”, verklaar ik. Het ‘onderwerp van gesprek’ kijkt me wat bedenkelijk aan.
“We vonden het leuk”, roepen de mannen toch aan het eind van de avond . “Geef ons je kaartje, we hebben wel vaker feestjes op de zaak”. “Daar kun je veel verdienen”. “Ons laatste bedrijfsfeest heeft wel zo’n half miljoen gekost”. “Wat een verspilling”, ontglipt me, “weet je hoeveel mensen in de zorg je daar blij mee zou kunnen maken?”.
Ik denk aan mijn leven in de sociale woningbouw waar we deze maand al 3 politie-invallen hebben gehad, ik denk aan mijn duo met Bas waarin we eerlijke muziek willen maken en aan alle feestjes waarin ik gezien en gehoord wilde worden maar waar het loze tonen en verlangens in de ruimte bleven. “Nee”, zeg ik, “dat is niets voor mij”. De verleiding van goeie gage laat ik aan me voorbij gaan. Terwijl de heren worden thuis gebracht door hun privé-chauffeur stap ik tevreden op de nachttrein naar mijn kleine huisje in Delft.
Copyright Iris van der Made.
Iris van der Made studeerde Jazz-zang op het Koninklijk conservatorium in Den Haag maar voelt zich thuis in de gehele lichte muziek. Als zangdocente werkt zij met volwassenen, kinderen en met groepen en is zij verbonden aan de Vrije Academie voor de Kunsten in Delft en aan de Dordtse muziekschool. Ook dirigeert en arrangeert Iris het jazz-koor All that Jazz. Ze speelde met de formatie Pink Project in de Nederlandse theaters. Momenteel werkt ze aan een theatraal liedjes programma omtrent de Joodse componisten.
Website: Iris van der Made
Youtube: Winter van Tori Amos
Youtube: Pink Project
